Par Pierre Vanderelst

Een paar maanden voor ons vertrek belde Pol me op of ik zin had om hem te vergezellen naar Togo voor EODEC. “What the hell is EODEC??” Ik moest hierover echter niet te lang nadenken Herinneringen aan eerdere reizen in Afrika deden mijn hart weer sneller slaan… Pol leek me hiervoor bovendien de geschikte reisgenoot!

Zonder veel voorbereiding –druk,druk tot het laatste moment, je kent dat wel – (een 3-tal valiezen toch wel gevuld met stalen tandpasta, kleren, speelgoed enz enz..) reisden we uiteindelijk af naar Togo.

Tussenlanding in Ouagadougou : een eerste voorsmaakje: 42°C komt binnengestroomd wanneer de vliegtuigdeuren opengaan. Welcome to Africa…

Even later staan we in Lomé aan de grond. Toch 10°C minder. We worden door Caroll (Tatacoco) afgehaald op het vliegveld. Vooraf weliswaar wat ‘marchanderen’ met de douane : kadootje links, kadootje rechts en ’t is in orde… The African way…

Bij Ria aangekomen : aangename kennismaking, met deze energieke Antwerpse dame, valiezen uitladen, pintje drinken. Beetje info voor de werkdag erna en daar gaan we naar ons huisje. Op zijn Afrikaans maar proper. Geen lopend water, wel een vat water en een plastic emmertje. Geen probleem: in een vorig leven waren we nog scouts! Pure nostalgie dus.

De nachten zijn kort: om 6.00 ’s morgens komt alles tot leven (behalve Pol…).
Om7.00 bij Ria ontbijt: gezellig, simpel maar lekker.
7.30 : vertrek naar de praktijk: de patiënten zitten op ons te wachten. De assistentes bereiden alles reeds voor(Pole pole natuurlijk).
Een beetje onze weg zoeken in de praktijk en daar gaan we. Parallel aan mekaar gaan Pol en ik de strijd aan : alles geven, niet verzwakken… Maar het is middag voor je het weet.
De patiënten morren niet (indien wel zouden we het niet eens begrijpen) en zijn uiterst geduldig. Na een korte middagpauze gaan we er opnieuw tegenaan.
Omstreeks 16.00 uur zijn we klaar! Wat een luxe! Terug naar ons huisje, ons even verfrissen, pintje drinken en tegen 19.00u avondeten bij Ria.
Vanavond gaan we vroeg slapen!!! Onmogelijk : wegens veel te warm en mekaar lang niet gezien en veel te vertellen wordt het alweer 01.00uur.
Om 6.00 zijn we weer paraat : de Afrikaanse lucht en zon geven ons vleugels.
Red Bull kan hier niet aan tippen.

De dagen vliegen voorbij. Een dagje ‘dépistage’ is een leuke afwisseling. Je bezoekt een paar scholen, een dispensarium enz. Overal word je met evenveel enthousiasme en warmte verwelkomd door hordes kinderen en hun leraren.
We pikken onderweg 3 jonge Vlaamse stagiaires op (leraressen-in-spe van de Leuvense groep-T die stage doen in de brousse en die in het weekend eveneens bij Ria logeren).
We bezoeken samen een ‘orphélinat –in opbouw’ , het weeshuis ‘Ange’ van Ria en de vakschool (hier krijgen de jongeren uit ‘Ange’ een beroepsopleiding tot schrijnwerker, metselaar enz..

Een avondje uit eten in Lomé werd een hele belevenis: de stad barst uit haar voegen: de alomtegenwoordige Chinese brommertjes en de oude Japanse wrakken die dienst doen als‘taxi’’ braken blauwzwart roet uit.
Ozon: nooit van gehoord hier…

We eten in (?) een restaurant buiten op de stoep. Geen bestek, iedereen eet uit de kommetjes. Toch leuk. Tot Pol ’s anderendaags hoort dat we ‘rat’ hebben gegeten…

Tijdens het weekend nog een uitstapje naar Togoville. Persoonlijk ontvangen door de lokale Prins.
In België zouden we dit pertinent weigeren, maar nood breekt wet! Nadien lekker verse vis gaan eten aan het meer en afsluiten met een pintje aan zee met onze voeten in het warme mulle zand. Meer moet dat niet zijn!

Voor we naar huis gaan ook nog even onze valiezen vullen met mango’s, avocado’s, ananassen en… een paar fetisjen van de ‘marché des fetisjs’ (baat het niet …).

Op een week tijd doe je een vat vol indrukken op. Je vat vol stress daarentegen loopt leeg.
Dit niettegenstaande het feit dat je toch wel hard werkt in niet steeds optimale omstandigheden (naar onze normen uiteraard).
Hieraan kunnen we echter samen iets veranderen. Als eenieder zijn steentje bijdraagt kan de tandartspraktijk ongetwijfeld nog beter uitgerust worden. Daarvoor moet je zelfs geen week van je schaarse tijd opofferen. Materiaal/centen schenken kan ook reeds een verschil maken.
Het is allemaal zeker de moeite waard en bovendien een onvergetelijke ervaring. De cynici die beweren dat dit alles slechts een druppel op een hete plaat is hebben ongetwijfeld gelijk … behalve voor de patiënten die we die week een stukje comfort hebben bezorgd!!

Spreek af met een collega-vriend(in) ! Doen!!

Pierre Vanderelst et Pol Vangramberen étaient à Lomé du 21 au 28 mars 2011